Column 2011

Een dag van een SVL vrouw
4 juni 2011

Op zaterdag 4 juni gaat mijn wekker om 8.00. Het zal vandaag een spannende dag worden, met de F1 (waar Irene en ik leider van zijn), een groot toernooi in Ingen en het Eerste en Tweede spelen de laatste wedstrijd om volgend jaar in de eerste klasse te mogen voetballen. Het Tweede om te promoveren en het Eerste om niet te degraderen. Eerst maar eens een goed ontbijt met mijn jongste zoon Thijs, ook hij heeft veel zin in de dag. Om 8.45 staan we bij SVL, de F1 verzamelt zich en na een insmeer beurt met zonnebrand gaan we met frisse moed naar Ingen. Het beloofd een fantastische dag te worden. Onze eerste wedstrijd winnen we met 2-0. Daarna moeten we een uurtje wachten. We zitten een beetje in de schaduw en half in de zon voor de liefhebbers. We babbelen wat over wat het eerste gaat doen, de meningen zijn verdeeld. Wel zijn we het erover eens dat het geen makkelijke middag zal worden. Onze tweede wedstrijd gaat ook goed, weer winnen we, nu met 4-0. De volgende wedstrijd is iets moeilijker, we spelen gelijk met 1-1. Nu gaan we rekenen…….als we de laatste wedstrijd winnen van de ochtend dan komen we in de middag poule waar gestreden wordt voor plaats 1 tot 5, gelijk spel en verlies betekend dat we gaan voor plek 6 tot 10.

Irene en ik vertellen de kinderen hoe we ervoor staan, we moeten winnen! Helaas moeten we het met een gelijk spel doen, dat was ook het meest haalbare want we kregen een doelpunt cadeau van de scheidsrechter, na een verkeerde beoordeling. Van de 25 teams strijden om plek 6 tot 10 is ook zeker geen schande. We gingen lekker ons broodje opeten. Even een water gevecht tussendoor en we konden er tegen aan! Wat een middag, de eerste 3 wedstrijden wonnen we……de laatste eindigde in een gelijk spel. Bij de prijsuitreiking bleek dat we 6^de geworden waren! Wat een super goed resultaat van de F1!

Met mijn man had ik afgesproken dat hij me op de hoogte zou houden over de stand van zaken bij IJFC. Sjoerd en Rob gingen met de spelersbus mee. Een groep kinderen mocht met de spelers mee het veld op lopen, waaronder ook Sjoerd. Wat een onvergetelijke belevenis voor die kinderen. Net voor de prijsuitreiking kreeg ik een sms’je van Rob, in IJsselstein was er gescoord door IJVC. SVL begon zwak aan de wedstrijd. Jammer we hoorden graag andere berichten. Op de pont kreeg ik een berichtje dat het 1-1 was geworden. De auto achter ons op de pont werd op de hoogte gebracht, de kinderen van de F1 juichten! Net toen we Elst uitreden moest ik weer de achterste auto op de hoogte brengen. Ik draaide het raampje open en gaf met mijn vingers de stand door. Zo is het wel leuk communiceren op de weg! In Doorn voor het kruispunt kon ik de 1-3 doorgeven en gelijk ook even de namen van de doelpunt makers! In Langbroek hebben Irene en ik de kinderen gedag gezegd en nog even allemaal een pluim gegeven over het fantastische toernooi.

Thuis eerst even een bakkie koffie. Rob belde de 1-4 door en vertelde ook over het opstootje in het veld. Zijn commentaar daarop was, laten we de wedstrijd maar rustig uit spelen en er zonder kleerscheuren zien af te komen want het is duidelijk dat SVL in de eerste klasse blijft. Rob moest me helaas vertellen dat het tweede het niet had gehaald, zij verloren met 2-1. Uiteindelijk werd de stand 1-5. Om 18.15 ben ik met Thijs naar de kantine gegaan, daar hingen de spandoeken al klaar, de fakkels en de trommels in de aanslag. De supportersvereniging van SVL was alweer actief geweest. Het Tweede stond er ook, zij waren teleurgesteld in het resultaat van hun team, maar waren wel klaar om het Eerste een warm omhaal te geven. Om 18.30 kwam de bus het parkeerterrein op draaien, de fakkels werden ontstoken en de trommel was ook goed te horen. Er klonk uit vele monden tegelijk; WE ARE BLUE, WE ARE WHITE, WE ARE FUCKING DYNAMITE!!!!!!!!!! Wauw, met kippenvel op mijn armen sloeg ik alles gade. Wat een harmonie en een geweldig onthaal is dit! Dit kan alleen maar bij SVL, zeker met de inzet van de harde kern! Met een polonaise gingen de helden de kantine binnen, waar een heerlijk koud pilsje stond te wachten.

Het feest kon beginnen, alle verhalen kwamen los. Er liepen kinderen met voetbalschoenen met maat 46 aan hun voeten, die hadden ze losgepeuterd bij de spelers van het Eerste. Het rad van fortuin kwam ook nog even van stal. De lootjes werden onder de kinderen verdeeld want de keepershandschoenen en voetbalschoenen van Geert Willem hadden nog geen eigenaar. De trainer had geluk dat de moddersloot droog lag, anders hadden ze hem nog even erin gedompeld, maar de brandslang kwam ook van pas en zo had de trainer toch een nat pak. Zo was het tot 10 uur onrustig in en om de kantine. Wij als gezin taaiden iets eerder af. Met een zeer voldaan gevoel kijk ik terug op deze zaterdag die niet meer stuk kan!

Dan rest me nu alleen nog een ieder te bedanken die ook maar iets doet voor SVL, ook degene die we niet zien en toch ook vaak een belangrijk steentje bijdraagt. Vrijwilligers BEDANKT! Een sportieve groet van een SVL vrouw en graag tot ziens volgend seizoen op het nieuwe complex.

Aline Aalbertsen

Historische zaterdag
4 juni 2011

Het is 4 juni 2011, een zonovergoten maar vooral historische zaterdag. Ik zie een stel juichende voetballers op enkele meters afstand, ik zie emotionele supporters en zelf ben ik ook een beetje trots. SVL heeft anderhalf uur lang laten zien waartoe teamgeest en vriendschap leiden kan tegen een opponent die op papier misschien wel meer kwaliteit in huis heeft. Maar dat zegt in de voetballerij gelukkig niet alles.

Ik zie Tom van Leeuwen naast me klappen voor ‘zijn’ drie jongens en de rest, ik geef zijn vrouw Nel een paar klapzoenen en Piet van Doorn krijgt een aai over zijn bol. Volwassen mannen met wie ik zo’n veertig jaar geleden het allereerste kampioenschap van SVL binnenhaalde. Het was de eerste stap op weg naar het niveau waarop de club nu mag acteren.

Ook destijds leverden we een teamprestatie van jewelste. Want onze rivalen waren eigenlijk technisch en tactisch vaak wat beter zoals Posta, Culemborg ’67 en Benschop. Maar wij waren bereid dat extra stapje te lopen zoals ook het SVL van nu, anno 2011, tegen tegenstanders als Geinoord, UVV en IJFC in de beslissende fase van het seizoen bereid bleek om tot het uiterste te gaan.

En nu gaat de club een mooi jubileumfeest vieren, en afscheid nemen van de oude accommodatie waar ik zo’n jaar of vier mocht voetballen. Het heette toen nog geen Oranjehof en aanvankelijk was er niet eens een kantine. Alleen de snoepjeswinkel van Jelle Feddema, na afloop dronken we gezamenlijk een pilsje in de kleedkamer, rechtstreeks uit het krat. Maar het was er niet minder gezellig om.

De ontvangst met fakkels die het huidige eerste elftal nu ten deel viel, was een beetje met onze terugkeer te vergelijken toen ook het halve dorp samen met burgemeester Dobbe de Bruyn, als ontvangst-comite fungeerde. Mooie herinneringen die nu ineens samenvallen met de feestvreugde die het eerste elftal van SVL zo terecht in alle media heeft mogen incasseren. Ik feliciteer de spelersgroep en de technische staf met dit succes als oud-aanvoerder. En slik ook wat weg omdat mijn huidige club Geinoord, mede door toedoen van het zo wilskrachtige SVL, het loodje heeft moeten leggen.

Hans van Echtelt

Gein-ig dagboek
5 april 2011

Geinoord heeft de laatste strohalm in Langbroek gepakt. Maar het heeft bloed, zweet en tranen gekost om SVL van scoren af te houden, met een heldenrol voor doelman Benjamin Velders die met dappere reflexen de nul op het scorebord kon houden voor de bezoekers. Voor mij natuurlijk een bijzondere middag omdat ik op hetzelfde veld een aantal mooie voetbaljaren mocht doorbrengen, al gebeurde dat destijds – eind jaren zestig – op een ander niveau. We speelden toen derde klasse onderafdeling.

Wanneer ik het sportpark Oranjehof binnenwandel, komen meteen die nostalgische herinneringen meteen weer omhoog. Ik word met enkele klinkende zoenen begroet door de vrouwelijke speaker Nel. Met haar man Ton heb ik jaren lang samen gespeeld, hij als moeilijk te passeren voorstopper en ik als snelvoetige maar technisch beperkte rechtsbuiten. Nel is de moeder van drie voetballende zoons, maar dit keer is alleen aanvoerder Barry van de partij. Broer Bob die anders de aanvoerdersband bij SVL draagt, is op de skivakantie en dat scheelt een slok op een borrel want hij behoort wekelijks tot de uitblinkers bij de blauw-witten. En dan is er ook nog oudste zoon Matty die twee jaar terug een elleboogstoot kreeg van Henar en nog steeds last ondervindt van die onbesuisde actie van de nu bij Elinkwijk spelende aanvaller.

Tja, en dan de wedstrijd. Uiteraard gedraag ik me zo neutraal mogelijk en juich dan ook niet wanneer scheidsrechter Zondervan een strafschop toekent aan Geinoord na een niet al te zware overtreding op Niels Maat. De arbiter uit Marken had al iets eerder een penalty kunnen geven maar nu ging de bal dus wel op de stip en Niels zelf klaarde de klus vanaf elf meter. De ook al voortreffelijke Geert Willem Merkens in het doel van SVL was dit keer kansloos, hij koos voor de verkeerde hoek.

Wat zich vervolgens afspeelde in de resterende tijd – het werden uiteindelijk meer dan honderd minuten – was niet goed voor de hartslag van menige toeschouwer, of hij nu voor SVL of Geinoord was. De thuisclub, met de ongrijpbare Ali in een hoofdrol, miste kans op kans en vond steeds ‘tijger’ Benjamin op zijn weg. En de bezoekers weigerden om de wedstrijd op slot te gooien door menige kans op een doeltreffende counter onbenut te laten. Geinoord dat bij de warming-up Jeffrey Lammers weer zag afhaken, beperkte zich in de enerverende slotfase alleen maar tot achteruit lopen en kwam daardoor nodeloos vaak in de problemen. In de komende duels zal de ploeg die defensieve houding moeten laten varen om toch nog een ontsnappingsroute te vinden.

Na afloop toonde het bestuur van SVL zich een sportieve verliezer. We praatten met elkaar nog even gezellig na en ik kreeg ook nog het nieuwste exemplaar van het clubblad De Langbroekse Voltreffer mee naar huis waarin ik maandelijks een column verzorg. In de kantine schudde ik nog de handen van een aantal oud-spelers en troostte hen met het feit dat SVL de enige club is waartegen Geinoord dit seizoen de volle buit, dus zes punten, heeft veroverd. En dat is hard aangekomen in Langbroek.

Hans van Echtelt